Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
*** Η Γουίτνεϊ έχει κλειστεί και προς το παρόν δεν δεχόμαστε άλλα αιτήματα υιοθεσίας. Μπορείτε να δείτε όλα μας τα ζώα που ψάχνουν σπίτι ΕΔΩ.
_________________
Την πρώτη πρώτη μέρα στην δράση στειρώσεων στην Ήπειρο, ήρθαν μαζί σε ένα κρειτ τα πρώτα σκυλιά. Το νούμερο ένα και το νούμερο δύο. Νούμερο δύο ήταν η Λόλι Ποπ, νούμερο ένα αυτή. Η Γουίτνεϊ.
Μας έκαναν ποδαρικό λοιπόν, και από την πρώτη μέρα χόρευαν μέσα στο κρειτ και λικνίζονταν, και αφού φυσικά αποφασίσαμε να τις κρατήσουμε, έμειναν μαζί μας μια εβδομάδα, οπότε αρχίσαμε και να τις βγάζουμε από το κρειτ.
Και έβγαιναν και λικνίζονταν και χόρευαν πέρα δώθε, και έκαναν κάτι χαρές που όσοι κούραση και να είχαμε την ξεχνούσαμε.
Όταν πρωτοείδαμε την Γουίτνεϊ, την γράψαμε "κουτάβι μαύρο". Μέσα στον πανικό και βλέποντας το μέγεθος, θεωρήσαμε ότι τόση χαρά σε συνδυασμό με ένα τόσο μικρό σώμα, μόνο κουτάβι μπορούσε να είναι. Ε δεν ήταν.
Η ήταν ήδη ενάμιση έτους. Ολόκληρο σκυλάκι. Μας έκανε όλη την εβδομάδα της δράσης πιο ευχάριστη και πιο εύκολη, μόνο με την χαρά της, και αυτή την δροσιά και την φρεσκάδα την έφερε και στο καταφύγιο.
Το σκυλάκι είναι ένα καταπληκτικό, χαρούμενο, τρυφερό και αθώο πλάσμα. Ό,τι προβλήματα έχεις τα ξεχνάς και χάνεσαι μαζί της σε ένα χορό παιδικό, ευχαριστώντας το σύμπαν που σε έφερε να ζεις και που σε έκανε να την γνωρίσεις.
Είναι εμβολιασμενη στειρωμένη και υγιής και έτοιμη για το παντοτινό της σπίτι.
Εμείς που λέτε λατρεύουμε τα τσοπάνια, αλλά όσα τσοπανόσκυλα φτάνουν σε έμας είναι ήδη ενήλικα, και τα περισσότερα τα βρίσκουμε άρρωστα και πεινασμένα.
Τσοπάνια κουτάβια στην πιο αφράτη τους ηλικία, αυτή που είναι ακόμα μωρά αλλά ταυτόχρονα έχουν γίνει σε μέγεθος ολόκληροι σκύλοι, και συνδυάζουν την κουταβίλα με την σκυλίλα δεν έχουμε την τύχη να βρίσκουμε συχνά.
Και να που μια μέρα, εκεί που κάνουμε την δράση στειρώσεων στην Ήπειρο, έρχεται σε ένα κρειτ ΑΥΤΟΣ.
Με μαύρο κεφάλι μεγάλο και στρογγυλό και άσπρο σώμα, με τη γούνα την αφράτη την απαλή του μωρού, και το σώμα αυτό που έχει αρχίσει να χύνεται από δω κι από κει, το λίγο ατσουμπαλο.
Και ερωτευτήκαμε φυσικά.
Το πόσο δεν μπορούμε να το εκφράσουμε με λόγια.
Ο Φίλιπ (από το Φιλιππιάδα, όπου μέναμε όσο ήμασταν στην δράση στείρωσης) είναι ένα κουτάβι μεγάλο και αφράτο, και κάθεται να τον σηκώνεις και να τον παίρνεις αγκαλιά και να βάζεις το πρόσωπό σου στην γούνα του και να τον πασπατευεις και χαίρεται και πάει πέρα δώθε με τα χοντρά του πατούσια και είναι υπέροχος.
Τον λατρεύουμε. Είναι υπέροχος. Τον λατρεύουμε. (κόλλησε η βελόνα). Τον λατρεύουμε τόσο που όταν είμαστε μαζί του τσακωνόμαστε γιατί λέει ο ένας στον άλλον "φέρε λίγο και σε μένα καλέ"
Είναι ένα κουτάβι στο οποίο βλέπεις περίπου το σκυλί που θα γίνει όταν μεγαλώσει. Ένα μεγάλο, τρυφερό μωρο, αγαθό και τέλειο.
***Ο Φέλιξ έχει κλειστεί και προς το παρόν δεν δεχόμαστε άλλα αιτήματα υιοθεσίας. Μπορείτε να δείτε όλα μας τα ζώα που ψάχνουν σπίτι ΕΔΩ.
_____________________
Ευχαριστιέσαι να χαϊδεύεις. Χώνεις το χέρι σου μέσα στην γούνα του την απαλή, την τρυφερή την αφράτη, και εύχεσαι να είχες δέκα χέρια να χαϊδεύεις.
Είναι τόσο μαλακό το τρίχωμα που αυθόρμητα πλησιάζεις το κεφάλι και ασυνείδητα πας να βάλεις όλο σου το πρόσωπο μέσα εκεί. Στις τρίχες τις απαλές τις κουταβίσιες.
Ο Φέλιξ είναι ένα τρυφερό, χαρούμενο πλάσμα, που χαίρεται με τα πιο απλά πράγματα της ζωής και μαζί του χαίρονται και οι μπούκλες του.
Τον γνωρίσαμε στην 8η δραση στειρώσεων και κάθε μέρα κάναμε ένα μικρό διάλειμμα για να τον βγάλουμε από το κρειτ, να κάτσουμε πέντε λεπτά μαζί του, και να χαϊδέψουμε. Είναι ένα κουτάβι αγνό, αγαθό και καλό, που γελάει όλο του ότι πρόσωπο με το που σε βλέπει, και μαζί του γελάει ο κόσμος όλος.
Ό,τι προβλήματα και να έχεις, όσες έννοιες και σκοτούρες, μαζί του τα ξεχνάς όλα.
Στην 8η δράση στειρώσεων στην Φιλιππιάδα τον Απρίλιο είχαν έρθει την πρώτη πρώτη ημέρα δύο μικρά, κοντά σκυλάκια μέσα στο ίδιο κρέιτ. Το ένα ήταν η Μπατίντα και το άλλο ήταν αυτός, ο Καλούα. Στειρώθηκαν μεν, αλλά δεν επανατοποθετηθηκαν. Δεν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, γιατί καταλαβαίνετε. Δεν μπορούσε αυτό το σκυλί να γυρίσει στον δρόμο. Έπρεπε να γυρίσει μαζί μας στην Αθήνα και από εκεί (αφού τον ευχαριστηθούμε εμείς!) να βρει το παντοτινό του σπίτι και να ζήσει αυτός καλά και ακόμα καλύτερα και να πηγαίνει βόλτες με το αμάξι και να απολαμβάνει τις παραλίες και τις διακοπές και αργότερα άλλες γιορτές και αργίες και Χριστούγεννα και του χρόνου πάλι παραλίες κτλ κλτ κτλ. Και έτσι έγινε.
Μέσα στο βλέμμα του είδαμε όλη την γλυκύτητα των γηρατειών.
Είδαμε πόσο ευαίσθητα, πόσο ευάλωτα και πόσο απίστευτα γλυκά είναι τα ηλικιωμένα ζώα.
Η μάσκα στο πρόσωπό του τον κάνει να μοιάζει ακόμα πιο θλιμμένος, και μας θυμίζει πρωταγωνιστή της commedia dell'arte, οπότε τον βγάλαμε Πιερό.
Ο Πιερό είναι ένα σκυλί που απλά υπάρχει στον χώρο, δεν ενοχλεί κανέναν, δεν απαιτεί τίποτα. Απλά δέχεται ό,τι έχεις να του προσφέρεις, και η παρουσία του είναι τόσο διακριτική που είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Ελάχιστες ανάγκες έχει. Μια γωνιά θέλει όπου να νιώθει ασφαλής, καλό φαγητό και λίγη ανθρώπινη συντροφιά, την οποία ποτέ δεν την απαιτεί, αλλά την δέχεται όταν του προσφέρεται.
Για όλα τα παραπάνω, τον αγαπήσαμε με τον που τον είδαμε στην 8η δράση στείρωσης, και δεν μπορούσαμε να τον αφήσουμε να γυρίσει στον δρόμο.
Ίσως υπάρχει ένα σπίτι για αυτόν εκεί έξω, ίσως όχι. Το βέβαιο είναι ότι θα περάσει τα τελευταία του χρόνια με σεβασμό, αξιοπρέπεια και όση αγάπη μπορούμε να του δώσουμε.
Εμμ..δεν ξέρουμε πως να τον περιγράψουμε. Καταρχάς το σκυλί πρέπει να είναι περίπου τρία τέσσερα κιλά, και στις φωτογραφίες μοιάζει δέκα κιλά και.
Ίσως λόγω της φάτσας.
Έχει αυτά τα μουστάκια και τα φρύδια του γκριφον, που είναι συνηθισμένα σε πιο μεγάλα σκυλιά ίσως.
Επίσης έχει δύο αυτιά αστεία, μικρά μεν, αλλά υπαρκτά. Όταν δεν είναι σίγουρος για κάτι, τα κάνει πίσω πίσω πισω, τόσο πίσω που εξαφανιζονται, και έτσι μοιάζει με κουκουβάγια.
Το άλλο ατού του, που ενισχύει ακόμα περισσότερο την εικόνα κουκουβάγια είναι φυσικά τα μάτια. Να μην τα περιγράψουμε, τα βλέπετε..
Ο Μέρφι βρέθηκε στον δρόμο. Παρατημένος. Αλήθεια. Είναι γλυκός και τρυφερός. Κάποιες φορές νομίζαμε στην αρχή ότι φοβάται λίγο, αλλά τελικά καταλάβαμε ότι όχι, δεν φοβάται τίποτα. Απλά έχει καταλάβει ότι με να το παίζει φοβισμένος κερδίζει αυτό που θέλει, αγκαλιές, προσοχή και γλυκόλογα.
Είναι αστείος.
Επίσης είναι πού τρυφερός, και του αρέσει να κάθεται στην αγκαλιά. Είτε τον κρατάτε στα χέρια, είτε κάθεται πάνω σας, το κάνει σαν επαγγελματίας, με το ύφος "κοιτάξτε να σας δείξω πώς είναι το σωστό το "lap dog"
Είναι εμβολιασμένος, στειρωμένος και υγιής και ψάχνει το παντοτινό του σπίτι. Ένα σπίτι όπου πάρα το μέγεθος του, θα του συμπεριφέρονται σαν να είναι σκύλος, όχι μπιμπελό.