Εμείς που λέτε λατρεύουμε τα τσοπάνια, αλλά όσα τσοπανόσκυλα φτάνουν σε έμας είναι ήδη ενήλικα, και τα περισσότερα τα βρίσκουμε άρρωστα και πεινασμένα.
Τσοπάνια κουτάβια στην πιο αφράτη τους ηλικία, αυτή που είναι ακόμα μωρά αλλά ταυτόχρονα έχουν γίνει σε μέγεθος ολόκληροι σκύλοι, και συνδυάζουν την κουταβίλα με την σκυλίλα δεν έχουμε την τύχη να βρίσκουμε συχνά.
Και να που μια μέρα, εκεί που κάνουμε την δράση στειρώσεων στην Ήπειρο, έρχεται σε ένα κρειτ ΑΥΤΟΣ.
Με μαύρο κεφάλι μεγάλο και στρογγυλό και άσπρο σώμα, με τη γούνα την αφράτη την απαλή του μωρού, και το σώμα αυτό που έχει αρχίσει να χύνεται από δω κι από κει, το λίγο ατσουμπαλο.
Και ερωτευτήκαμε φυσικά.
Το πόσο δεν μπορούμε να το εκφράσουμε με λόγια.
Ο Φίλιπ (από το Φιλιππιάδα, όπου μέναμε όσο ήμασταν στην δράση στείρωσης) είναι ένα κουτάβι μεγάλο και αφράτο, και κάθεται να τον σηκώνεις και να τον παίρνεις αγκαλιά και να βάζεις το πρόσωπό σου στην γούνα του και να τον πασπατευεις και χαίρεται και πάει πέρα δώθε με τα χοντρά του πατούσια και είναι υπέροχος.
Τον λατρεύουμε. Είναι υπέροχος. Τον λατρεύουμε. (κόλλησε η βελόνα). Τον λατρεύουμε τόσο που όταν είμαστε μαζί του τσακωνόμαστε γιατί λέει ο ένας στον άλλον "φέρε λίγο και σε μένα καλέ"
Είναι ένα κουτάβι στο οποίο βλέπεις περίπου το σκυλί που θα γίνει όταν μεγαλώσει. Ένα μεγάλο, τρυφερό μωρο, αγαθό και τέλειο.
