Ο Βίκτωρ ήρθε μαζί με τις τρεις αδερφές του από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης.
Αυτά τα τέσσερα σκυλάκια υπέφεραν ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ζώο εκεί. Όχι επειδή βρίσκονταν σε χειρότερες συνθήκες από τα υπόλοιπα, όχι επειδή ήταν πιο άρρωστα από άλλα, αλλά επειδή η ιδιοσυγκρασια τους δεν άντεχε τις συνθήκες καθόλου, ούτε λεπτό.
Τα σκυλιά αυτά υπέφεραν ψυχικά κάθε ώρα και κάθε στιγμή, και το έδειχναν με κάθε κίνηση τού σώματός τους, με κάθε τους βλέμμα. Η αδικία, η τρομοκρατία και η παθητική κακοποίηση φαίνονταν κυριολεκτικά ζωγραφισμενες στα πρόσωπα τους και στα σώματα τους.
Νομίζαμε πως είναι κουτάβια, όμως δεν είναι. Είναι τέσσερα ενήλικα σκυλάκια, μικροσκοπικά και νεαρά, πιθανότατα αδέρφια, και έχουν την ευαισθησία και την καλοσύνη μικρού παιδιού.
Από τα τέσερα, ο Βίκτωρ και το ένα κορίτσι ήταν από την αρχή τα πιο θαραλέα, παρόλο που φοβόντουσαν. Δειλά δειλά άρχισε να μας πλησιάζει, να μας μυρίζει, άρχισε να κουνάει την ουρά του και να χαίρεται.
Το Βικτωράκι με τα καταπράσινα μάτια δεν είναι το πιο κοινωνικό σκυλάκι του κόσμου, ούτε το πιο γενναίο. Το ξεκίνημα της ζωής του ήταν στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, και εκεί έμαθε την πείνα, τον τρόμο, την βρώμα και την αδιαφορία. Όλα αυτά προσπαθεί να τα ξεμάθει. Είναι πολύ νεαρό σκυλάκι, και είναι και πολύ καλό. Λίγη υπομονή θέλει, και έχει όλη τη ζωή μπροστά του για να γίνει ευτυχισμένος, όπως τού αξίζει.
ΒΙΝΤΕΟ με την ιστορία του
